४३१. अम्ब; श्राम्यसि तिष्ठ; गोरसमहं मथ्नामि; मन्थानकं प्रालम्ब्य स्थितमीश्वरं सरभसं दीनाननो वासुकि: |

सासूयं कमलालया, सुरगण: सानन्दमुद्यद्भयं राहु: प्रैक्षत यं; स वोऽस्तु शिवदो गोपालबालो हरि: ||

अर्थ

" आई ; तू दमलीस ; थांब जराशी . मी दही घुसळतो " असं म्हणून मोठ्या आवेशाने उभा राहिलेला भगवान श्रीकृष्णला पाहून " आता पुन्हा आपल अंग सोलून निघणार " म्हणून वासुकि नाग व्याकुळ होऊन ; " या मंथनातून अजून एखादी लक्ष्मी तर निघणार नाही ना ?" अशा असूयेने भीतीग्रस्त लक्ष्मी; देव " आता यातून अनेक रत्ने आणि अमृत निघेल " म्हणून आनंदाने; तर उरलेलं हे मस्तक तरी या वेळी धड राहील ना म्हणून घाबरून राहू ज्याच्याकडे पाहू लागला तो गोपालबालक श्रीहरी तुम्हाला कल्याणकारक होवो.