१३४८. कान्तं वक्ति कपोति काकुलतया नाथान्तकालोऽधुना व्याधोऽधो धृतचापसज्जितशरः श्येनः परिभ्रामति |

इत्थं सत्यहिना स दष्ट इषुणा श्येनोऽपि तेनाहतस्तूर्णं तौ तु यमालयं प्रति गतौ दैवी विचित्रा गतिः ||

अर्थ

रडवेली होउन मादी कबुतरीण नराला म्हणते; "स्वामी; आता शेवट आलाय. [झाडा] खाली  पारधी धनुष्याला बाण लावून [आपल्याला मारायला] सज्ज झालाय [आणि वरती ] ससाणा घिरट्या घालतोय". असं असताना त्या [पारध्याला] साप चावला [आणि त्याचा नेम चुकल्याने] त्या बाणाने ससाणा पण जखमी होऊन ते दोघे लगेचच यमाच्या दरबारी गेले. नशिबाची चाल वेगळीच होती. [अगदी मृत्युच्या दाढेतून ते सुटले.]