भाषासु मुख्या मधुरा दिव्या गीर्वाण भारती।
तस्यां हि काव्यं मधुरं तस्मादपि सुभाषितम्॥

Friday, December 5, 2014

१३७२. उच्चैरेष तरुः फलं च विपुलं दृष्ट्वैव हृष्टः शुकः पक्वं शालिवनं विहाय जडधीस्तं नालिकेरं गतः |

तत्रारुह्य बुभुक्षितेन मनसा यत्नः कृतो भेदने आशा तस्य न केवलं विगलिता चञ्चूर्गता चूर्णताम्  ||

अर्थ

मूर्ख  पोपट "हे झाड खूप उंच आहे आणि फळ पण भरपूर लागल्यैत" असं पाहून पिकलेलं भाताच शेत सोडून देऊन 'त्या' नारळाच्या झाडाकडे गेला. त्यावर चढून भूकेजलेल्या वृत्तीने त्यानी [नारळ] फोडायचा प्रयत्न केला. त्याची आशाच फक्त नव्हे तर चोचीचा सुद्धा पार चुराडा झाला.

No comments: