६२२. निमित्तमुद्दिश्य हि य: प्रकुप्यति ध्रुवं स तस्यापगमे प्रसीदति |

अकारणद्वेषि मनस्तु यस्य वै कथं जनस्तं परितोषयिष्यति ||

अर्थ

एखादे कारण घडल्यावर जर माणूस संतापला तर त्याचे निरसन झाल्यावर तो निश्चितपणे प्रसन्न होतो. [त्याला नातेवाईक; नोकर संतुष्ट ठेवू शकतात ] पण विनाकारण; क्षुल्लक कारणावरून चिडणा-या [मालकाला] माणूस कसं बर संतुष्ट ठेवणार ?