१२७४. कस्त्वं लोहितलोचनास्यचरणो हंसः कुतो मानसात्किं तत्रास्ति सुवर्णपङ्कजवनान्यम्भः सुधासंनिभम् |

रत्नानां निचयाःप्रवालमणयो वैदूर्यरोहः क्वचिच्छम्बुकाः किमु सन्ति नेति च बकैराकर्ण्य हीहीकृतम् ||

अर्थ

[बगळे नवीन आलेल्या पक्ष्याला पाहून विचारतात] तांबडे तांबडे डोळे, तोंड [चोच] आणि पाय असणारा तू कोण आहेस? " कोण बरे तू ?"; "हंस "; "कुठून आलास बरं?"; "मानससरोवरातून "; "तिथ काय असत?"; " तिकडे ना सोनेरी कमळांचे ताटवेच्या ताटवे. अमृतासारखं पाणी. रत्नांच्या राशीच असतात. कुठे कुठे वैदूर्याचे कोंबसुद्धा मिळतात." [इतकं वैभव ऐकून परत बगळे विचारतात] "शिंपले असतात का रे ?"; "नाही बाबा" हे ऐकून बगळे खदाखदा हसले. [काय एकेकाची आवड असते.]