१३२६. यद्धात्रा निजभालपट्टलिखितं स्तोकं महद्वा धनं तत्प्राप्नोति मरुस्थलेऽपि नितरां मेरौ ततो नाधिकम् |

तद्धीरो भव वित्तवत्सु कृपणां वृतिं वृथा मा कृथाः कूपे पश्य पायोनिधावपि घटो गृह्णाति तुल्यं जलम् ||

अर्थ

ब्रह्मदेवाने [माणसाच्या] कपाळावर जी काही थोडी किंवा बहुत संपत्ती लिहिली असेल तेवढीच तो वाळवंटात गेला तरी मिळते; [सोन्याच्या] मेरु पर्वतावर गेला तरी  तेवढीच मिळते, त्यापेक्षा जास्त मिळतच नाही. म्हणून [तू] धीर धर. श्रीमंतांपुढे लाचारी करू नकोस. असं पहा की विहिरीवर गेलं काय की समुद्राशी दोन्हीकडे सारखचं [आपला] घडा भरूनच पाणी मिळणार.