१२२२. हे हेमकार परदुःखविचारमूढ किं मां मुहुः क्षिपसि वारशतानि वह्नौ |

संदीप्यते मयि सुवर्णगुणातिरेको लाभः परं तव मुखे खलु भस्मपातः ||

अर्थ

हे दुसऱ्याच्या दुःखाची पर्वा न करणाऱ्या सोनारा; मला सारखा सारखा आगीत काय फेकातोयस? त्यामुळे [हीण जळून जाईल आणि] माझा सोनेरी रंग अधिक झळाळून उठेल आणि [माझा] फायदाच होईल, पण तुला मात्र [आग फुंकून फुंकून] राख खायला लागेल ना. [ सुवर्णकारान्योक्ती सोनार = नाव ठेवणारे]