९४१. निमित्तमुद्दिश्य च यः प्रकुप्यति ध्रुवं स तस्यापगमे प्रसीदति |

अकारणद्वेषि मनस्तु यस्य वै कथं जनस्तं परितोषयिष्यति ||

अर्थ

जर कुठल्यातरी कारणाने एखादा माणूस खूप चिडत असेल तर ते कारण नाहीस झाल्यावर तो नक्कीच खूष होतो. [म्हणून अशा माणसाना खुश करणं जमेल] पण ज्याचा स्वभाव उगाचच चिडचिडेपणा करण्याचा असेल त्याला कसं बरं खुश करणार हो?