९०८. पङ्गो वन्द्यस्त्वमसि; न गृहं यासि योऽर्थी परेषां धन्योऽन्ध त्वं; धनमदवतां नेक्षसे यन्मुखानि |

श्लाघ्यो मूक त्वमपि; कृपणं स्तौषि नार्थाशया यः स्तोतव्यस्त्वं बधिर; न गिरं यः खलानां शृणोषि ||

अर्थ

 अरे पांगळ्या [माणसा] तुला नमस्कार करायला पाहिजे, [कारण] तू याचना करण्यास दुसऱ्यांच्या घरी जात नाहीस. बा अंधा; तू कृतार्थ आहेस कारण तू संपत्तीने माजलेल्या लोकांच [काही मिळण्याच्या आशेने] तोंडसुद्धा बघत नाहीस. मुक्या माणसा तू स्तुतीस पात्र आहेस कारण तू चिक्कू लोकांची पैशाच्या आशेने स्तुती करत नाहीस, अरे बहिऱ्या तुझं कौतुक केलं पाहिजे कारण दुष्ट लोकांच बोलणं तू ऐकत नाहीस. [कवि गरीब असल्यामुळे त्याला नाईलाजाने या गोष्टी कराव्या लागतात या मंडळीना त्यांच्या व्यंगामुळे अपोआपच ते टळतं, तर त्यामुळे जसं काही त्याला त्यांच कौतुक वाटत आहे.]